Oto zbiór trzech historii, z których wyłania się obraz codzienności naznaczonej chorobą. To opowieść o mężczyznach, ich żonach i tym „trzecim”: Alzheimerze, który wdarł się w ich szczęśliwe życie i pogrzebał marzenia o spokojnej starości.
„Miłość niewątpliwie napędza ten świat, sprawia że dokonujemy czasami rzeczy, zdawałoby się niemożliwych, o które byśmy siebie nie posądzali” – pisze we wstępie Autor, Przemek Pawelec, który na co dzień kieruje Dziennym Domem Opieki w Szczecinie.
I o tym mniej więcej jest ta książka. O wielkim uczuciu jakim darzą swoje żony trzej mężczyźni, którym przyszło się zmierzyć z chorobą otępienną kobiet ich życia. Ta książka to również bardzo ważny głos przypominający o chorobie, o której jeszcze wciąż za mało się mówi.
Zuzanna i Czesław. Maria i Jan. Marianna i Jerzy. Trzy małżeństwa. Czytając rozmowy z mężami chorujących kobiet poznajemy ich historie. Pierwsze spotkanie, zakochanie, ślub, dzieci, rodzinne życie, plany na spokojną emeryturę. A potem przychodzi choroba i zmiany w rutynie dnia codziennego. Kochający mężowie stają się dla nas bohaterami, dając świadectwo głębokiej miłości, przywiązania i oddania drugiemu człowiekowi.
Autor podzielił swoje rozmowy na trzy … bajki i jak mówi tytuł, rozmawia z mężczyznami o miłościu w zdrowiu i chorobie, na koniec zadając pytanie o to, czy są szczęśliwi. Bo Przemek Pawelec nie waha się zadawać trudnych pytań o emocje i chwile zwątpienia. Interesuje go skąd czerpią energię i co jest dla nich najtrudniejsze w opiece nad żonami.
Szczere odpowiedzi poruszają czytelnika, skłaniają do refleksji, ale przede wszystkim dają pełny i jasny obraz jak trudnym zadaniem jest całodzienna opieka nad chorą osobą. Dzięki tej publikacji czytelnik uświadamia sobie jak ważne jest, by powstawało coraz więcej miejsc, gdzie osoby z chorobami otępiennymi znajdą w ciągu dnia fachową opiekę. W tym czasie ich opiekunowie mogą zebrać siły przed kolejnymi wyzwaniami, których nie brakuje im na co dzień…
To ważna i potrzebna lektura nie tylko dla osób, które doświadczają w swojej rodzinie choroby otępiennej. Uwrażliwia, otwiera oczy na problemy chorych ludzi i ich rodzin, a także sygnalizuje na co warto zwrócić uwagę, by jak najwcześniej zdiagnozować swoich bliskich.